Κάθε παιδί είναι μοναδικό και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ο καλύτερος τρόπος που θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ένα παιδί που βιώνει μια ψυχοπιεστική συνθήκη όπως αυτή των πανελληνίων είναι να εναρμονιστεί και να ευθυγραμμιστεί με τα συναισθήματα και τις ανάγκες αυτού. Δεν ωφελεί να δίνουμε πάντα συμβουλές έτοιμε πατροναρισμένες για κάθε δύσκολη συνθήκη. Χρειάζεται μια εξατομικευμένη προσέγγιση με βάση το πώς νιώθει και πώς σκέφτεται το ίδιο το παιδί και όχι εμείς. Το να λες για παράδειγμα μην αγχώνεσαι, μπορεί να αντικατοπτρίζει την προθυμία σου να βοηθήσεις, αλλά αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους από ένα παιδί που βιώνει έντονα συναισθήματα όπως υποβάθμιση του γεγονότος ή έλλειψη ενσυναίσθησης, παρά τις αντίθετες προθέσεις. Αντιθέτως η ενθάρρυνση και προτροπή ενός παιδιού να μιλήσει για τα συναισθήματα του τις σκέψεις του τους προβληματισμούς του από την μια και η διάθεση, το γνήσιο ενδιαφέρον, η προθυμία του παρόχου βοηθείας να ακούσει να αφουγκραστεί αυτό που βιώνει το παιδί από την άλλη, ίσως αποτελεί τον καλύτερο τρόπο συναισθηματικής στήριξης. Ακόμη και αυτό όμως πρέπει να δίνεται με μέτρο όταν το θέλει ένα παιδί στο βαθμό που το επιθυμεί και κυρίως στο χρόνο που το επιδιώκει. Θα μπορούσε ο γονέας για παράδειγμα, να καθρεπτίσει τα συναισθήματα του παιδιού δείχνοντας ότι το νιώθει, προσφέροντας εναλλακτικές επιλογές διαχείρισης αρνητικών συναισθημάτων όπως τεχνικές αυτοχαλαρωσης . Ταυτόχρονα θα μπορούσε να συζητήσει ανοιχτά προβληματισμούς του παιδιού που πιθανά το φέρνουν σε δύσκολη θέση όπως τι θα γίνει σε περίπτωση μη ικανοποιητικού αποτελέσματος (και όχι αποτυχίας) δίνοντας στο ίδιο το παιδί την δυνατότητα να προτείνει λύσεις στο προβληματισμό του, και όχι προσφέροντας έτοιμες λύσεις για αυτό. Μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να αντιληφθούν ότι πρόκειται για μια δοκιμασία όπως πολλές από αυτές που θα συναντήσουν στη ζωή τους αντιμετωπίζοντας το θέμα ως πρόκληση και ευκαιρία για αυτοβελτίωση και όχι ως αφορμή για αυτοδιάλυση. Είναι σημαντικό να δίνουμε θετική επιβράβευση για την προσπάθεια και όχι για αποτέλεσμα, ενώ εξίσου σημαντικό είναι να νιώσουν ότι είμαστε υπερήφανοι για αυτά και μόνο για τον τίμιο αγώνα και την επιλογή τους να μπούνε σε μια δύσκολη διαδικασία ανεξαρτήτου αποτελέσματος . Ένα παιδί θέλει την αμέριστη και την άνευ όρων αποδοχή μας για αυτό που είναι και όχι για αυτό που έκανε. Ενδιαφερόμαστε για το πώς νιώθει πώς νοηματοδοτεί εκείνο την κατάσταση και όχι εμείς.
.
